Hey lieve William,
Op deze druilerige dag in juni besluit ik je iets te schrijven over mijzelf en het thema symbiose binnen relaties. Ik ben nu anderhalf jaar gescheiden na 28 jaar samenzijn met mijn grote liefde en ik sta in een complete andere fase dan jij. Ik zit namelijk volop in een fase van mijzelf opnieuw te ontdekken. Ik zei laatst tegen een hele goede vriendin: “als de mannen om mij heen spiegelen wie ik nu ben en wat ik uitstraal, dan ben ik flirterig, avontuurlijk, seksueel ingesteld en behoorlijk unavailable”. En dan noem ik mijzelf, met een beetje schaamrood op mijn wangen, relatietherapeut.
Is een relatietherapeut niet iemand die alles behoorlijk voor elkaar heeft? Een steady relatie heeft die soepeltjes verloopt. Iemand zoals jij, William ;-)? Met een fantastisch balans tussen opvoeden, werken en relateren? En misschien ook wel iemand die ik vroeger leek te zijn, omdat veel mensen ons als stel een voorbeeld vonden. Eerlijk gezegd, William, is mij dat helaas (in the end) niet gelukt.
Ik leefde vol in symbiose met mijn ex-partner. Waarbij ik net even wat meer een symbioot was dan hij. Dat betekent dat ik vooral op ‘hem’ was gefocust en op het gezin. Ik vond het echt moeilijk om mijn eigen innerlijke grenzen te bewaken en trouw mijn eigen leven te leven. Zeker de laatste 10 jaar van onze relatie leefde ik in de voetsporen van zijn uitgestippelde pad. Met eigenlijk maar 1 doel voor ogen en dat was de relatie te laten slagen (want zo had ik dat ook als voorbeeld gehad). Voor die missie had ik mijn eigen waarheden, mijn eigen route, mijn innerlijke kompas aan de kant gegooid. Ik leefde voortdurend in een angst om hem te verliezen, met een onderhuidse grote ontevredenheid (want ik ben eigenlijk zo zelfstandig) die er in manipulatie en verwijten uit kwam richting hem. Als ik trouw aan mijzelf was gebleven was ik al veel eerder uit de relatie gestapt omdat onze persoonlijkheden te veel uit elkaar waren gedreven. De verbinding en de seksualiteit waar ik zo naar verlangde werd een telkens misgrijpen naar iemand die eigenlijk al lang en breed vertrokken was.
Nu wij anderhalf jaar na de scheiding zijn, komen mijn ex en ik schoorvoetend steeds een stukje dichter bij elkaar. Niet om weer als geliefden te verenigen maar mogelijk als twee mensen die elkaar opnieuw leren kennen, los van wat we dachten van elkaar te kennen. Een heel mooi nieuw aftasten, met een voelbare liefde als drijvende kracht. Na zo’n diep en lang proces te hebben meegemaakt met elkaar kan ik de nuance in mijn lichaam nu haarfijn voelen. Als hij een theetje bij mij drinkt en ik voel dat ik ook maar ergens in mijn lijf verkramp of vertrek, zeg ik nu dapper: “Hé, ik ga weer verder met mijn bezigheden.” Ik kies en zorg voor mijzelf en de winst is dat ik mijzelf steeds meer vertrouw in die beweging. Dat ik er echt ben voor mijzelf en dat voelt ‘fucking’ goed!
Hey lieve Marian,
Dank voor je openhartige en rake woorden. Wat herken ik jouw beweging tot symbiose in relaties. Ik raak dan ook gefocust op de behoefte en het gevoel van de ander dat ik niet meer bij mijn eigen verlangen of gevoel kan komen. Ik heb het dan nodig om helemaal op mezelf te zijn om weer bij mijzelf te kunnen komen.
Ik ben nu 25 jaar getrouwd en 4 grote kinderen verder. In de eerste fase van onze relatie zei ik vaak: ‘ik zou me geen raad weten zonder jou’. En dat voelde ook echt zo. Ongeveer 8 jaar geleden zijn we in een diepe crisis geraakt waarbij de kans reel bestond dat we uit elkaar zouden gaan. We moesten uit die symbiose waarin we te veel op de ander gericht waren. Beiden zijn we kinderen van gescheiden ouders en het was een nachtmerrie om te moeten accepteren dat ons dat ook zou kunnen overkomen. We hebben er ook flink aan gewerkt en ook geluk gehad. Gaandeweg hebben we een nieuwe balans gevonden in elkaar ruimte laten maar ook steeds weer diepere intimiteit en verbinding vinden. Zij heeft haar eigen leefruimte bij ons woonhuis in de tuin en ik heb een eigen caravan in het bos waar ik regelmatig vertoef. Het schuldgevoel van egoïstisch voor jezelf kiezen blijkt uiteindelijk een bron voor verbinding eerst met jezelf en dan met de ander.
In mijn praktijk zie ik veel koppels die in werk en ouderschap elkaar als liefdespartners verliezen. Wij hebben ook het enorme beroep dat onze kinderen op ons doen. Oudere kinderen die in een burn-out komen en een puberdochter in een depressie. Daarbij voel ik schaamte; ‘Wat ben ik nou voor therapeut als ik mijn kinderen hiervoor niet kan behoeden?’ Dan denk ik aan de metafoor dat we stenen en kuilen op ons pad aantreffen en dat eenieder er zelf mee heeft te dealen. Ik kan wel een steen voor mezelf aan de kant leggen maar niet voor een ander, helaas ook niet voor mijn partner of voor mijn kinderen. Maar het voorbeeld geven dat mijn pad met de jaren vrijer wordt, is wel iets wat ik graag doorgeef.
Lieve Marian, wat hebben we beiden veel geleerd over nabijheid en afstand binnen de relatie en wat fijn dat we deze lessen mogen delen met andere koppels.
