Van ontrouw naar (zelf) vertrouwen

Ik wist niet dat ik zo woedend kon worden

Ik lig in bad en ik kijk diep in de ogen van mijn ex-partner, ik voel dat er iets niet klopt. Mijn gevoel zegt al een tijdje dat er een ander in het spel is, ik weet niet te verklaren waarom: Ja, misschien omdat het ‘anders’ is geworden tussen ons, ik minder verbinding voel, maar dat zijn maar abstracte woorden die iets proberen te duiden van een dieper weten in mij.

Opnieuw confronteer ik hem met mijn gevoel , zoals ik de laatste maanden vaker heb gedaan, opnieuw kijkt hij mij strak aan en ontkent het. Deze keer voelt het als een klap in mijn gezicht. Ik ben zo overtuigd van mijn eigen intuïtie dat zijn woorden voelen als glashard liegen.

Ik explodeer, spring uit bad en ren de trap op naar de zolder en sla met mijn beide handen keihard op de vloer.
Mijn intuïtie en mijn stem schreeuwen eisend dat hij mij ‘de waarheid’ verteld, maar de woorden die uit zijn mond komen ontkennen alles en zeggen dat ik gek geworden ben en ook ik denk dat ik gek geworden ben.

Ontrouw naar mij en mijzelf
Ik moest niet alleen herstellen van het feit dat mijn intuïtie toch klopte en dat er toch ontrouw was, ik moest ook herstellen van het feit dat ik nog jarenlang tegen mijn hart en lijf in pogingen deed om ons huwelijk te behouden.
Hoe harder ik het probeerde, des te verder raakte ik verwijderd van mij zelf en dat was zo langzamerhand oneindig ver.
Toen mijn huwelijk uiteindelijk toch strandde viel veel van het construct dat ik voor ogen had in duigen. Het construct van een huwelijk, van de veiligheid die ik zo graag mijn kinderen wilde geven. Het plaatje van het ‘ideale stel’ waar ik mijn ego aan had vastgekoppeld. Alles viel in duigen.

Voelt als een afgrond
Ik probeerde vaak onbewust mijn omgeving te controleren en beïnvloeden, maar leerde dat mijn behoefte aan controle een zwaai in het wildeweg was om mijn angst maar niet volledig aan te kijken. De scheiding werd een proces richting mijn zelfvertrouwen, ondanks de pijn wist ik ook dat ik iets te leren had. Ik mediteerde regelmatig, wandelde oneindige kilometers aan het strand en in de duinen. Vaak opende ik mijn armen, en ontving alles … rauw, pijn, overgave, wanhoop, en ook vertrouwen.

Het ene moment kon ik leunen in vertrouwen en voelde ik me gelukzalig en ‘heel’. Het andere moment had de angst de overhand en leunde ik op kwaliteiten als ‘kracht’ en ‘doorzetten’,’ controle’ en ‘onkwetsbaarheid’.

En waar vertrouwde ik nou precies in?
Ik begon te vertrouwen in het leven… dat alles loopt zoals het moet lopen, hoe hard en pijnlijk mijn levenspad ook was (Ik heb flink wat hobbels op mijn pad gehad)
Vertrouwde op mijn eigen steun en het serieus nemen van mijn behoeften. Ik leerde dat in mijn kwetsbaarheid enorm veel liefde schuilde, en potentie tot verbinding zat.

Ik kon langzaam aan mijn intuïtie weer opnieuw vertrouwen. Ik leerde dat ik een enorme veerkracht heb die zich telkens weet te richten op het positieve.

Ik opende mij naar andere vrouwen
En wat spannend om mijzelf ECHT te laten zien! Om lief te hebben, en tegen mensen te zeggen dat ik van ze hou, zonder dat ik iets terug wil of terug verlang.

Maar ook om mijn grenzen in te brengen, meer te gaan staan voor mijn Ja! en mijn “Nee!” ondanks dat dit vervelend kan voelen voor anderen.

Mijn contact met vriendinnen en vrienden hebben zich hierdoor enorm verdiept.
Ik ben echter geworden, mijn maskers (overlevingsmechanismen) durf ik steeds meer af te zetten.
Ik ben meester geworden in verfijnd voelen, wat heel handig is in mijn werk als therapeut en trainer

Vrouwelijke Kracht en Vrouwelijk Vuur gaan hierover
Welke schillen hebben we om ons hart geplaatst? Waar komen ze vandaan? Hoe kunnen we die voorzichtig afpellen in respect naar onszelf en ook in respect naar het mechanisme wat we hebben ontwikkeld die ons heel lang heeft gediend.

Hoe verhouden we ons ten opzichte van onze eigen moeder en ten opzichte van andere vrouwen en dan ook weer naar onze eventuele dochters.

Laten we onszelf kwetsbaar in de spiegel aankijken, in alle naaktheid en onomwonden.
Hoe is het om jezelf in deze volheid te ontmoeten?

Jezelf terug zien in contact met anderen, met schaamte en pijn niet meer als schil om je hart, maar aan je eigen hand, als een klein meisje die er nog steeds mag zijn maar zich niet meer hoeft op te blazen.

Voelen dat kwetsbaarheid iets heel anders is dan zwakte, maar dat daar een enorm kracht in verscholen zit.
En het grote geluk hiervan ervaren als we dit doen.

Als dit je aanspreekt, nodig ik je uit een stukje mee te reizen met mij

Liefs Marian Rose

ps. Vrouwelijke kracht en vrouwelijk vuur geef ik in modules in Vlaanderen: Zie www.relatieacademie.be