Lesje nederigheid

Daar zit ik dan

met mijn goeie gedrag, al mijn kennis, al mijn ervaringen
met dikke vette lege handen.

Het is weer zo’n lesje in nederigheid. Dat een relatie altijd een ‘werkend’ proces is, en dat ik geen controle heb over mijn partner.
“ Ik mis contact en verbinding” zeg ik dapper en plompverloren tegen mijn lief.
Maar hij is helemaal niet onder de indruk van mijn uitspraak en snapt er eigenlijk ook niets van.
In mij rijst een irritatie:” hoezo niet, jij merkt toch ook wel dat we maar spaarzaam ‘echt’ bij elkaar zijn”, zeg ik in mijn onschuld.

Op een poeslief sturende toon vervolg ik: “ Ik mis je”
En ik onderbouw mijn gevoel met allerlei, voor mij, plausibele argumenten.
Hoe meer argumenten ik geef, des te meer ik hem lijk te verliezen.
Hij wordt stiller en mijn argumenten worden luider.
In mijn relaas en hoog belang om serieus genomen te worden, heb ik nog wel een paar momenten van ‘waarnemen’.
Ik zie dat ik in de vuilkuil stap die ik heel goed ken van mijzelf.
Zo’n diep gapend gat die ik zelf graaf.
En dat waarnemen stelselmatig negerend, raak ik ver verwijderd van mijn lief.
En hij van mij.

Ik raak in paniek. Wat is dit nu? ben ik nou gek? En probeer nog harder te trekken en bevestig richting hem dat het heel belangrijk voor mij is om hierover in gesprek te gaan.
Dat hij wel kan doen alsof het er niet is, maar omdat het in mij leeft, moet het bij hem ook wel aanwezig zijn. Of zit hij soms op zijn prachtige mooie droomeilandje, waar de zon eeuwig schijnt?

Baf!

Het is helder, ik ben te ver gegaan en hij heeft een eerste de beste ticket gekocht naar Verweggistan en is al lang en breed onderweg
Er komt niets, maar dan ook helemaal niets meer uit hem.
Ik weet heel goed dat het veel beter is om het even te laten, om zelf tot bezinning te komen, lekker te gaan slapen (het is inmiddels half 12 op een doordeweekse dag).
Dat weet ik heel goed.

Maar vandaag doe ik dat niet. Nee. Mijn onschuld is zo onschuldig niet.
Ik besluit (durf ik nu te zeggen, maar zag ik toen heel anders) om in mijn drama te stappen.
Ik vervolg: “ Ik wil!! (jawel) dat je NU met mij hierover praat”
(als ik het niet krijg ga ik maar eisen. Ik heb tenslotte wel recht op respons,….toch?)
En in elke vezel van mijn lijf verafschuw ik hem zo langzamerhand. Waar haalt hij het lef vandaan?
Ik hou echt niet meer van hem (overtuig ik mijzelf)!!!

Maar hij doet het niet, hij doet het gewoonweg niet.

De drama voltooid zich in mij. Ik ben precies, maar dan ook precies daar, waar ik nooit meer wilde zijn.
Waarvan ik dacht dat ik dat wel had afgeleerd.
Maar precies daar ben ik:
Lege handen vergezeld met een groot gevoel van slachtoffer zijn.
Wat is het toch oneerlijk!

En ben gaan doen, wat ik al zo vaak heb gedaan…

Ben mijzelf gaan vasthouden. Ik heb gehuild. Gehuild om nu, maar ook gehuild om andere lege momenten. Ik heb mijzelf getroost.
En dat hielp